Na szczęście jadnak, Bóg przychodzi z pomocą i okazuje ogromną miłość jakby mówił: niech cię nie przerażają te łuski pychy, widziałem je na długo przedtem zanim ty je dostrzegłeś. Dla mnie, także z nimi jesteś piękny bo pod nimi jest serce, które mnie pragnie i które widzę. Kocham ciebie bezgraniczną miłościa takiego jakim jesteś. Nie próbuj sie zmieniać, sam nie upiększaj swojego ciała, ani go nie zasłaniaj. Nie patrz na swój grzech, lecz na mnie i na moją miłość; kiedy przyjdzie czas i będzie to potrzebne, sam zdejmę z ciebie te łuski, jeśli tego nie uczynię nie przejmuj się tym, zaufaj mojej miłości, nie porównuj się z innymi i nie oceniaj; pamiętaj, że nic nie może ani na jotę zmniejszyć mojej miłości ku tobie. Przyjdź do mnie i przytulaj się bez obawy mimo grzechów. Gdzieś w głębi serca wypełnionego wdzięcznością przypomniał mi się św. Paweł: cóż nas może oddzielić od miłości Chrystusa – ... grzech? Jeśli zaś nie jesteśmy oddzieleni, to znaczy, że nam przebaczono. Nieprzebaczenie jest oddzieleniem, a w Bogu nie ma oddzielenia.

 

„Miłość nie jest kochana” – przebaczenie jest wołaniem o miłość. Przygotowując się do spowiedzi na koniec drugiego tygodnia rozmyślałem nie tylko nad wielością moich grzechów, często od lat tych samych, ale zastanawiałem sie też nad jakąś ich wspólną cechą, czymś głębszym, co jest ich wspólnym źródłem. Czułem, że jeśli nie zrozumiem tych grzechów głębiej i pełniej, to moja prośba o przebaczenie będzie jakaś nieprawdziwa a wyznaniu grzechów zabraknie czegoś bardzo istotnego. Niczego jednak z owej istoty nie mogłem odnaleźć i skończyło się na „rutynowym” rachunku sumienia. Wieczorem w zupełnie nieoczekiwanym momencie przyszła myśl, która z mocą przemawiała do mnie wypełniając umysł i serce: „Miłość nie jest kochana”. Jezus, który jest Miłością bezinteresowną, wierną i odpowiedzialną, miłością która z ogromną ufnością oddaje się w moje ręce – nie jest kochany. Wiedziałem, że to jest odpowiedź na moje pragnienie zrozumienia popełnionych grzechów. One wszystkie sprowadzały się do jednego: Miłość nie jest kochana. Jezus nie jest przeze mnie kochany. A przecież pragnie On mojej miłości nie dla siebie lecz dla mnie. Miłość bowiem otwiera serce a tylko w serce otwarte może On wlać światło prawdy oraz ciepło i pokój swojej miłości. Jezus nie może nam ofiarować swojej miłości i swojego przebaczenia, dokąd serce nasze jest zamkniete. Jakże wpadnie światło do pokoju, w którym zamknięto okiennice. Serce zamknięte jest odcięte od życia, od życiodajnego światła, którego źródłem jest On, Jezus. Grzech, to odcięcie, to oddzielenie serca od Żródła życia, Żródła Wody Żywej. Dlatego Jezus pragnąc przebaczyć prosi o naszą miłość.

 

 

Kolejny przełom roku, i kolejny, trzeci tydzień rekolekcji dobiegał końca. Dzień poprzedzający spowiedź oddałem Marii Magdalenie prosząc by to właśnie Ona, wierna i pełna miłości towarzyszka Jezusa, pomogła mi trwać pod Jego krzyżem; by towarzyszyła mi w drodze krzyżowej, którą zamierzałem odprawić. Wieczorem przygotowując się do spowiedzi przywołałem cały miniony rok oraz ten ostatni rekolekcyjny tydzień, starając się skrupulatnie uchwycić wszystkie popełnione grzechy. Gdy skończyłem, ze świadomością, że niczego ważnego nie opuściłem, położyłem sie spać. Nie mogłem jednak od razu zasnąć – leżałem więc i przebiegałem w myślach z wdzięcznością miniony dzień. W pewnym momencie odczułem szczególną bliskość i obecność Marii Magdaleny a w głębi serca usłyszałem jakby Jej głos: jutro nie będziesz się spowiadał. Byłem tym zdziwiony i zapytałem ni to ów głos, ni to samego siebie, jak mogę się nie spowiadać, skoro jutro jest dzień spowiedzi. Płynące przez serce i umysł myśli prowadziły ten dialog dalej: nie będziesz sie spowiadał tak jak to czyniłeś do tej pory, zamiast tego oddasz serce Jezusowi, to będzie twoja spowiedź.