Witam serdecznie. Jeśli dobrze rozumiem to miłość i planowanie małżeństwa usprawiedliwia w Pani odczuciu współżycie, a niemożność zawarcia tego małżeństwa już teraz usprawiedliwia przyjmowanie środków antykoncepcyjnych. Stawiając na ostrzu noża trzeba by się zapytać: po co zatem spowiedź jeśli nie ma grzechu? Muszę stwierdzić, że mam mieszane uczucia wobec równoczesności dwóch stwierdzeń: z jednej strony ".nie mam wyrzutów sumienia" i ".do końca nie czuję, że robię źle!, z drugiej zaś "Czuję potrzebę przystępowania do sakramentu spowiedzi.".
 

Co powoduje potrzebę przystępowania do spowiedzi? Przekonanie o tym, że mimo wszystko jednak popełnia Pani grzech? A może to, że zna Pani stanowisko Kościoła na ten temat i mimo nieakceptowania go, chce Pani uczynić zadość jego zaleceniom, przynajmniej jeśli chodzi o spowiedź?
 

Na te pytania musi Pani sobie sama odpowiedzieć.
 

Tak czy inaczej, wydaje mi się jednak, że problem nie polega na chodzeniu do spowiedzi, mimo tego, że nie zamierza się postanowić poprawy, ale na stwierdzeniu, że nie jest problemem samo współżycie przedmałżeńskie i antykoncepcja. Być może Kościół zalecając czystość przedmałżeńską chce przed czymś uchronić i być może jest w tym jakiś sens i zysk na dłuższą metę.. A jeśli myślicie poważnie o małżeństwie to dlaczego nie zapewnić mu najlepszego z możliwych fundamentów? Owszem współżycie dwóch kochających się osób jest bardzo piękne, i jest darem Boga. tylko nawet najlepsze dary trzeba umiejętnie używać.
 

Ciekawy jestem, czy starała się Pani naprawdę poznać i zrozumieć motywację czystości przedmałżeńskiej zalecanej przez Kościół? Myślę, że od tego trzeba zacząć.

Pozdrawiam serdecznie.

Tomasz Kot SJ.